Engel Yok İnsan var

Huyum böyle, ben ne yapayım.
Vazgeçemiyorum, engel olamıyorum.
Mesela yolda önümden biri gidiyor.
Zor yürüyor, ağır gidiyor.
Belli, bir sıkıntısı var.
Bakıyorum fark ettirmeden.
Bir bacağı aksıyor, diğerinde de koltuk değneği var, saklamaya çalışıyor.
Çok acele işim olsa bile.
Görmezden gelemem, es geçemem.
Hızımı azaltırım, geçmem, geçemem asla.
Baktım olmuyor yolumu değiştiririm.
Farkında olmadan geçmeyi kendime yakıştıramam.
Nispet eder gibi, gözüne sokar gibi, böbürlenme gibi gelir bana.
Ruhuna, duygularına, umutlarına engel olmak istemem.
Sokağa, kaldırıma atılmış masada yemek yiyemem mesela bunun gibi.
Yiyemeyen, alamayan olur diye.
Biz böyle yetiştirildik, böyle büyüdük.
İyiki de böyle olduk.
Engel değil, destek olmak gerek.
Hayat bu.
Bugün sana yarın bana.
Bugün bana yarın sana.
Hayat böyle bir döngü işte.
Neye, nasıl baktığına bağlı.
Akıll, duyarlı olmak gerek.
Engel olma, yeter.
Başka ihsan istemem.
Önce insan ol yeter.

Metin Aydınoğlu  / aydinoglumetin@hotmail.com